Kot świąteczny

Z małym poślizgiem, bo adlaczegóżbytonie:
pan szanowny jaśnie książę kocur dla uproszczenia Cokotem-Kiciarzem zwany też obchodzi święta. A co kiciarz robi w święta? Robi to samo, co w każdy inny zwyczajny dzień - nic. Z małymi przerwami na jedzenie, spanie i walnięcie śmierdziocha. Prawie tak samo jak przeciętny menszczyzna. Biada tym, którzy mają dwa koty, w tym jeden spersonifikowany w postaci chłopaka, męża czy innego pasożyta.
Choć dla odmiany, w tym roku pomagał nam ubierać choinkę. Jak choinka, to i bombki, i pudełka, szał ciał macarena.
Pudełka.
Wszak

Wszystkie torby i pudełka w dowolnym pomieszczeniu będą zawierać kota natychmiast po wpuszczeniu go do pomieszczenia.

nonsensopedia 

Kiciarz, pomimo swojego nadkotowości pod tym względem nie odbiega od innych kotów. W jego kociej świadomości 5kg kota wejdzie w pudełeczko po bombkach. A na pewno zmieści się w to po choince.

Z nadmiaru radości i ilości pożartej tektury, kotu przepaliły się obwody, więc spoczął tam, skąd zazwyczaj raczy niechętnie spoglądać na ptaki. I ludzi.

A na zakończenie, zabawa na spostrzegawczość:

gdzie-jest-kot?

Ka eM idzie na Rysy

Dawno nie było nic o górach, oj dawno... Tym bardziej, że miały być one motywem przewodnim... a wyszło jak zwykle.
Mea culpa, ale do rzeczy.

Tak, wpadłam jakiś (dłuższy) czas temu na genialny pomysł, coby najwyższy szczyt w Tatrach po naszej stronie granicy zdobyć. Co gorsza, ów pomysł poparty przez pana już-za-długo-ze-sobą-chodzimy, a jeszcze-nie-półmęża. Nie dodałam, choć powinnam - głupi pomysł, bo kto o zdrowych zmysłach zwala się z wyra o godzinie 4 nad ranem w połowie urlopu? No dobra, na pewno nie ja, bo pomimo ogromnej walki... przegranej walki z budzikiem, wstałam przed 5. Późno jak na potrzebne warunki. Ale pojechaliśmy.

Podejrzewam, że wpis będzie równie długi, jak ta wycieczka.

Na co warto zwrócić uwagę, to to, że Palenica nigdy nie śpi. Pan na parkingu też nie, a biletownia zbiera kasę od przed 6.

Etap I
Jak Babcię kocham, gdyby puścili meleksy na trasie Palenica-MOko, byłabym ich najwierniejszą klientką, bo mało co z samego rańca, w środku samiuśkich Tater, działa mi na nerwy bardziej, niż miliony kilometrów asfaltu, gdzie schronisko jest już za następnym zakrętem. A następnych zakrętów jest co najmniej siedem.
Pomimo wszelakich niesprzyjających znaków na niebie i ziemi, jako typowe mieszczuchy, równy asfalt przybieżeliśmy w równie równą godzinę i mniej równych 27 minut,  co uważam za swoisty sukces, gdyż ponieważ według plakietek powinniśmy iść 2'20''. Pod górę było już tylko gorzej.
Warto pojawić się w MOku przed ósmą chociażby dla takich widoków i braku stonki.


Etap II
Licząc na herbatę (której nie było, bo wszyscy spali) i coś dobrego, czego również nie było z powodu jak wyżej, postanowiliśmy iść dalej. Najpierw stojąc u dołu szlaku/schodów prowadzących do Czarnego Stawu pod Rysami, a potem gdzieś w połowie, i trzy razy pod koniec, przypomniałam sobie, dlaczego wolę Zachodnie. O ja głupia, mogłam się zawrócić i pójść se na Szpiglas.

Droga na Rysy - Czarny Staw pod Rysami

Etap III
Jeszcze nie wiedząc, co mnie czeka, bo droga wydawała się naprawdę przyjemna, brnęłam jak ten osiołek za Lubym, który z powodu bliskości Rysów napalił się na nie jak szczerbaty na suchary, i zastanawiałam się, kiedy stanie się TO. Bo TO zawsze się staje jak jest za dobrze. W tym dumaniu dotarliśmy pod Bulę pod Rysami coby sobie odpocząć, zjeść co nieco, pofocić i zająć się innymi pierdołami godnymi prawdziwych turystuff.

Morskie Oko i Czarny Staw pod Rysami

Widoczek z drogi na Rysy

Etap IV - schody.
A raczej łańcuchy.
Wiedziałam!
Sielanka nie trwała zbyt długo, ponieważ już kawałek dalej, znajdowały się one - ok. 360 metrów żywego, zimnego łańcucha. Już przy pierwszym wtedy-jeszcze-nie-półmąż, musiał podsadzić mnie za 4 litery, cobym mogła odbić się od ziemi, i zawisnąć radośnie na metalu przez najbliższe 3 godziny.
Potem było już tylko gorzej.
Dla średnio sprawnej małpy bujającej się na linach - trudności niewielkie, upierdliwość - mega.
Ja, zatwardziała góromaniaczka, miałam ochotę zawrócić. Trzy razy. I te tłumy ciągnące i ciągnione na szczyt.
Niestety nie mam zdjęć łańcuchów, a przynajmniej takich, którymi mogłam się pochwalić, ale uwierzcie mi na słowo, że w tamtym momencie, robienie zdjęć czemuś, co ma w sobie więcej niż 0,5% żelaza i jest ciężkie, zardzewiałe miejscami i lodowate, było ostatnią rzeczą na świecie, jaką pragnęłam.

Tabliczka pod szczytem

Samowolka budowlana na Rysach

 Etap V - szczyt
Szczyt wszystkiego - na górze tłumy ludzi, samowolka budowlana w postaci postawionego nielegalnie krzyża (co śmieszne, który został zdjęty niecały rok później... a może i w tym samym roku).
Na szczycie szczytów - rodzinka w składzie 2+około dziesięcioletnie 1 (jak ono tam wlazło - nie mam pojęcia, prawdopodobnie od strony Słowackiej). Do pełni sielankowego obrazu brakuje tylko psa.
Ale zanim osiągnie się szczyt szczytów, trzeba pokonać przepaścisty zakręt, który wydawał się nie do pokonania pod wpływem napierającej na nas piętnastoosobowej grupy wysportowanych piętnastolatków, którzy właśnie zaczęli opuszczać szczyt szczytów. Oooo, taki:

Przepaścisty zakręt

Przepaścisty, ponieważ trzeba wykręcić się nad stromą skalną półką, dać krok nad wąską skałą (dokładnie w miejscu gdzie kończy się rysa na Rysach) i wspiąć się ponownie po... ależ oczywiście - łańcuchach!
Ale kiedy człowiek wgramoli się na górę, i przestanie narzekać - na tłumy, na upał, na łańcuchy, i w ogóle na to że wstał tak wcześnie rano, widzi to co widzi: kwintesencję tego, po co przyjeżdża w to miejsce, po co zrywa się z samego rana i wraca obolały wieczorem.

Panorama z Rysów

Epilog:

Luby zapytany, czy w przyszłym roku wybierzemy się na Rysy odpowiedział: "Chyba żartujesz". Pójdziemy :)

na pierwszym planie Niżne Rysy, w tle - Rysy

Koniec świata 2012 - boisz się?

Ka-Boom!
Nie będzie postu przepełnionego apokaliptyczną wizją końca świata.
Post będzie przepełniony pogardą teorii, jakoby 21.12.12 miało odbyć się wielkie Bum. Chociaż też nie wiem czy na pewno.

Oczywiście śmiało mogę powiedzieć, że koniec z całą pewnością nastąpi 21.12. A dlaczegóż to? Bo m.in. moja klasa, pod m.in. moim nadzorem wystawia Jasełka w szkole. Świat się kończy. Bo po Jasełkach mamy wigilię klasową. Bo mam 30 dni, aby ogarnąć ten bajzel, a mam zrobione wielkie nic.
Bo mamy kiermasz świąteczny w szkole i z racji mich mniejszych lub większych... mniejszych zdolności mam-coś-tam-przygotować.

Osobiście końców świata przeżyłam kilka. Bez schronów i zapasów jedzenia. Nawet ten głośny z 1999 r.,  przepowiedziany przez samego mistrza Nostradamusa. Ha!
Potem pamiętam, że miał być w roku 2000 r., jakiś w 2006 r.. Przecież jesteśmy po końcu świata który wybuchłbył w maju. Tylko jakoś tak mało efektownie i prawie niezauważalnie.
No i oczywiście jesteśmy przed budzącą ogólny postrach datą 21.12.12. Toż to już za miesiąc!
Jak przewidzieli Majowie - naprawdę nieźle rozwinięta cywilizacja, która zamieszkała obszary niegdysiejszej Mezoameryki o niesprzyjających warunkach terenowo-klimatyczne, która matematykę i architekturę miała w jednym palcu, która ogarnęła kalendarz z zadziwiającą dokładnością, i której to kalendarz kończy się właśnie za miesiąc z notatką o końcu ery, i cywilizacja, która jednocześnie nie dała rady - czy za pomocą siły argumentu czy innej - być może o większej sile rażenia - hiszpańskim najeźdźcom, ewentualnie wytłukła się nawzajem z powodu walk o władzę lub też wróciła do swoich ojców gdzieś w odległej galaktyce. (jestem miszczem w układaniu długich zdań :D )
Tym bardziej Majowie będący obserwatorami nieba, którzy nawet w ułamku procenta prawdopodobieństwa (tak to chyba leciało w szkole) nie przewidziała ewentualnych zmian klimatu, które również mogły przyczynić się do zagłady cywilizacji tracą swoją wiarygodność. Dla mnie of korz.
Dlatego nie wpadam w panikę, nie działają na mnie reklamy odnoszące się do apokalipsy, a mój kalendarz w Windowsie kończy się już 31.12 2099 r. i jemu chyba bardziej wierzę.

A jeśli rzeczywiście już w grudniu ma nastąpić Wielkie Bum, to niech spręża się, żebym nie musiała wystawiać się na widok całej szkoły - dlatego też mam pytanie - Koniec Świata 21.12.12 czasu jakiego?

Tymczasem idę załatwić sobie jakiś większy kredyt, który z przyjemnością przeznaczę na przyjemności i biada, jeśli okaże się, że z końca świata nici. ;)
Tymczasem tutaj znajduje się spis końców świata (w j.angielskim), więc jeśli nie tym, to następnym razem.

Ave ja

Ta, albo ślubu nie będzie

Ha!
Odbiegając od tematów górskich, kocich i przemyśleniowych, muszę się pochwalić, że poczyniłam dzisiaj pierwsze kroki w stronę ołtarza.

i nie, nie zapisaliśmy się jeszcze na nauki przedmałżeńskie...

Jak co wtorek, wychodząc z pracy w porze, o której normalni ludzie dopiero co zaczynają dzień w swoich fabrykach, z kumpelą pojechałyśmy pozałatwiać (to znaczy ona załatwiała, ja pilnowałam bobo coby nie uciekło nam z samochodu) poza miasto.
I wówczas Gie wzięła mnie z zaskoczenia, i wywiozła 5 kilometrów dalej w stronę bliżej mi nieokreśloną - do przybytku, w którym parę lat wcześniej przyodziała się w białe tiule, satyny i inne materiały, których nazw nie jestem w stanie... i nie chcę zapamiętać.
Tak, wylądowałyśmy w salonie sukien ślubnych.
Do pomysłu podeszłam sceptycznie. Bardzo sceptycznie, wręcz na zasadzie: "Wejdźmy, wyjdźmy i jedźmy do domu, bom głodna i chce mi się siku."
Ale im głębiej w las, tym więcej drzew i sukienek.
I kurde, była!
Była taka, którą - gdyby nie ilość złotówek - mogłabym od razu zdjąć z manekina, włożyć i pojechać w niej do domu.

źródło: suknie-adria.waw.pl

źródło: suknie-adria.waw.pl

koronka

źródło: suknie-adria.waw.pl

 Jak widać, uparłam się na koronki. I chcę mieć koronki. I będę miała koronki! Nie wiem jak, ale będę!
Te ze zdjęcia, to nie są te konkretne, użyte w sukni, ale oddają jej "zasadę wyglądania" - siateczka, koronka i grubsza nić na wzorze.
Do lipca będę jeść żwir, ale innej nie chcę!!.

Zasłużeni z Pęksowego Brzyzka

 Korzystając z tego, że pogoda jest jak idź stąd i nie wracaj, a być może szczególnie podpinając się pod specyfikę dzisiejszego dnia, chciałabym poruszyć temat grobów. Tak...

Z grobami mam wiele wspólnego, chociażby z powodu tego, iż codziennie w drodze do/z pracy, skracam sobie drogę przez miejsce szczególnego ich zagęszczenia. Nawet wcześnie rano i późno wieczorem  A co! Taka odważna jestem!

Będzie długo. (i dużo zdjęć ;) )

Ale skupiając się na temacie...

Cmentarz na Pęksowym Brzyzku

Miejscem szczególnym dla mnie przy okazji pobytu w Zakopanem, omijając (tfu!) Krupówki szerokim łukiem, jest miejsce zwane Pęksowym Brzyzkiem. Tak, chodzi o cmentarz. O ile sama, przynajmniej na razie, nie wybieram się tam jeszcze w dosłownym tego słowa znaczeniu, to lubię odwiedzić (nawiedzić?) tych, którym przyszło tam spocząć na wieki wieków.

A jest co cmentarz niezwykły, ponieważ skupia osobistości, które przyczyniły się do rozwoju Tatr, TOPR, Zakopanego i ogólnie całej góralszczyzny, którą ubóstwiam (może z wyjątkiem muzyki ;) ).

Po prostu best of the best of the best.

A dodając jeszcze klimat tamtego miejsca i świadomość, że jest się tak blisko tych, którzy w znaczący sposób tworzyli historię powoduje ciary na plecach.

Niestety nierzadko klimat Pęksowego Brzyzka zostaje przekrzyczany przez grupy zwiedzających - o zgrozo - w różnym wieku.

Według mądrej cioci Wikipedii, na Pęksowym Brzyzku spoczywa 250 "zasłużonych".

Jednym z nich z całą pewnością jest/był x. Józef Stolarczyk - nie tylko pierwszy proboszcz Zakopca, budowniczy kościoła, ale także wybitny taternik.

grób księdza Józefa Stolarczyka

Nagrobki Chałubińskiego i Sabały (aka Jana Krzeptowskiego). Obaj razem przecierali szlaki, pomnik ich obu stoi u zbiegu ulic Chałubińskiego (ja bym popadła w samozachwyt) i Zamoyskiego w Zakopanem, i obaj spoczywają obok siebie na Pęksowym Brzyzku.

(że też panowie nie mają dosyć siebie nawzajem)

Nagrobek Tytusa Chałubińskiego i jego syna Ludwika

Nagrobek Sabały

W tym miejscu pominę historię (ciekawą) pana Sabały, skupię się na ciut innym, mniej ciekawym wątku. Mianowicie, pan Krzeptowski lubił chodzić po górach. Zabierał tam Chałubińskiego i Stanisława Witkiewicza - tak, tego Witkiewicza (malarza), ojca tego Stanisława Ignacego vel Witkacego (malarz-pisarz).

Właśnie w tym miejscu, doznałam olśnienia, że synek, aby odróżnić się od ojczulka, walnął sobie pseudonim łącząc drugie imię z nazwiskiem - Witkiewicz+Ignacy=Witkacy. how clever. Może moja polonistka o tym mówiła, choć widocznie spałam na tych lekcjach.

Sabale przypadło zaszczytne miano ojca chrzestnego Witkacego. Mówiłam, elita?

Nagrobek Witkacego

Witkiewicz również spoczywa niedaleko swoich kumpli - ten drewniany krzyż w tle to Sabała, kawalątek przed nim - Chałubiński:

I kolejny wielki człowiek na pierwszym planie Kazimierz Przerwa-Tetmajer.

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Jeszcze powracając na chwilę do Witkacego, natknęłam się na ciekawy artykuł przedstawiający fragment (ciekawy, a jakże) jego kolorowego życia. W to wszystko zamieszany był jeszcze Szymanowski (kompozytor), niepochowany na Pęksowym Brzyzku, ale znajduje się tam pamiątkowa tabliczka z jego imieniem.

Artykuł - nie wiem na ile poparty faktami, ale dość intrygujący powiedziałabym... 

Pisarze - Kornel Makuszyński i Ferdynand Goetel.

Pęksowe Brzyzko - Kornel Makuszyński

Pęksowe Brzyzko - Ferdynand Goetel

Powracając w rejony zakopiańskie, na Starym Cmentarzu można znaleźć również grobowiec rodziny Chramców, gdzie pochowany jest m.in dr Andrzej Chramiec (znajomek Chałubińskiego) - działacz Podhala i pierwszy Góral, który nie bał się pójść na studia.

Pęksowe Brzyzko - grób Chramców

Cofając się nieco w czasie (i przestrzeni) natknąć się można na Jędrzeja Walę (starszego) - kłusownika polującego na kozice i psistaki, który stał się przewodnikiem tatrzańskim, oprowadzającym po górach m.in Adama Asnyka, czy wspomnianego wyżej x. Stolarczyka. Biegał po górach z pochowanym niedaleko - Maciejem Sieczką - jednym z najsłynniejszych przewodników tatrzańskich w drugiej połowie XIXw., który tym razem z Sabałą polował na niedźwiedzie, a im obu, zanim został "Orłem Tatr" pomagał Klimek Bachleda.

Pęksowe Brzyzko - Jędrzej Wala

Stanisław Gąsienica Byrcyn - człowiek, który z Mariuszem Zaruskim i Mieczysławem Karłowiczem współzałożyli TOPR. Wraz z Zaruskim odnalazł ciało Karłowicza, gdy ten zginął na zboczach Małego Kościelca. Człowiek, który według tego artykułu być może zmienił bieg historii, ratując życie Władimirowi Iljicz Uljanowi.

Pęksowe Brzyzko - Stanisłat Gąsienica Byrcyn

W miejscu, w którym znaleziono ciało Mieczysława Karłowicza (w dolinie Gąsienicowej, w drodze do Czarnego Stawu G., po lewej stronie) znajduje się pamiątkowy głaz, który mi samej udało się wypatrzeć dopiero za 3 czy 4 razem. Wstyd.

kamień Mieczysława Karłowicza

No elita.

Pęksowe Brzyzko - grób Marka Łabunowicza i Bartka Olszańskiego

Oprócz historii Zakopanego, szczególne miejsce należy się również współczesnym ratownikom. Ogromne wrażenie wywarła na mnie mogiła  Marka Łabunowicza i Bartka Olszańskiego - ratowników, którzy zginęli podczas akcji ratunkowej pod Szpiglasową Przełęczą.

a teraz, żeby nie było tak smutno, sprzedam suchara od mojego brata, uwaga:

gdzie jest najwięcej żył?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

na cmentarzu.

DOBRANOC.

TOPRowcem być

29 października jest 302., w porywach 303. dniem roku.
Tego dnia ukazał się pierwszy komiks z przygodami Asterixa, Ilir Meta został premierem Albanii, a Serbowie zaaprobowali w referendum nową konstytucję. Rzecz jasna, nie tego samego roku.

Ale pewnie niewielu wie (no dobra, ja też nie wiedziałam), że tego dnia, a przynajmniej w jego okolicach TOPRowcy obchodzą swoje "święto", gdyż rzesza młodych, przystojnych i wysportowanych mężczyzn, a przynajmniej ci, którym udało się przeżyć, na ręce naczelnika TOPR składają przysięgę, i stają się Ratownikami.

"Ja niżej podpisany (…) w obecności Naczelnika Straży Ratunkowej w.p.(...) oraz świadka w.p.(...) dobrowolnie przyrzekam pod słowem honoru, że póki zdrów jestem, na każde wezwanie Naczelnika lub jego Zastępcy - bez względu na porę roku, dnia i stan pogody - stawie się w oznaczonym miejscu i godzinie odpowiednio na wyprawę zaopatrzony i udam się w góry według marszruty i wskazań Naczelnika lub jego Zastępcy w celu poszukiwań zaginionego i niesienia mu pomocy. Postanowienia statutu Pogotowia i regulaminu dla członków czynnych będę wykonywał ściśle, jak również rozkazy Naczelnika, jego Zastępcy i Kierowników Oddziałów. Obowiązki swe pełnił będę sumiennie i gorliwie, pamiętając, że od mego postępowania zależnem być może życie ludzkie. W zupełnej świadomości przyjętych na się trudnych obowiązków i na znak dobrej swej woli powyższe przyrzeczenie przez podanie ręki Naczelnikowi potwierdzam".

Aż się wzruszyłam.

Zostać takim kozakiem wcale nie jest łatwo. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że jest całkiem trudno, a nawet bardzo.

Popatrzmy:

o ile żółtych papierów nie mam, bez problemu spełniam warunek pełnoletności nad czym ubolewam i posiadam prawa publiczne (a przynajmniej nie wiem, że ich zostałam pozbawiona), nie będąc cudzoziemcem posługuję się polskim jako-tako, wykuć topografię Tatr i naumieć się o zwierzątkach (pszczółkach i motylkach) i roślinkach (wiem co to sit skucina, ha!) też dam radę, podobnie jak historii i statutu TOPR,

 to

za Chiny Ludowe nie dam rady przekupić dwóch członków TOPR by poparli moją kandydaturę. Mój wykaz minimalnej działalności górskiej z okresu nie starszego niż 3 lata nawet nie kucał obok "minimum 10 dni wspinaczkowych, w tym drogi w warunkach letnich o trudnościach co najmniej V, w tym minimum 3 drogi co najmniej 6 wyciągowe i minimum 3 drogi w warunkach zimowych (drogi mikstowe, lub lodowe) o trudnościach minimum IV."

Nart na nogach w życiu nie miałam, więc ledwo ogarniam co to trasa zjazdowa.

"Umiejętność asekuracji i autoratownictwa podczas wspinaczki skalnej jest zaliczona jeżeli adept wykaże się umiejętnością wspinaczki z prowadzeniem z dolną asekuracją w butach „twardych” o trudnościach III stopnia i w butkach „wspinaczkowych” o trudnościach  V stopnia." 

Ha. ha. ha.

.

.

.

nadal się śmieję.

I mój hicior:

adept zaliczy test sprawnościowo  – kondycyjny: pokona trasę z Kuźnic, przez Myślenickie Turnie na wierzchołek Kasprowego Wierchu w czasie krótszym niż 1 godzina + wiek.

Nie mówię, że nie da się tego zrobić. Pewnie, że się da (bo przecież skądś muszą brać tych ratowników), pocieszam się tym, że co roku zwiększają się moje szanse (+ 1 minuta ) :D

A tak poważenie mówiąc, to tych ludzi cenię ogromnym szacunem, bo niewiele ustępują Supermenowi.

W zeszłym roku byłam świadkiem akcji ratunkowej na Zamarłej Turni (akurat pomykałam czołgałam się gdzieś Orlą)

z kroniki TOPR:

"Po godz. 13-tej podczas wspinaczki drogą Jargiłła –Paćko na Zamarłej Turni odpadła z blokiem skalnym prowadząca ostatni wyciąg 18-letnia taterniczka z Jastrzębia Zdroju. W wyniku kilkunastometrowego lotu i uderzenia w skały doznała złamania obu rąk, otarć i potłuczeń. Ratownicy śmigłowcem zostali przetransportowani na miejsce wypadku. Po desancie w ścianie ratownicy udzielili rannej I pomocy. Następnie metodą „długiej liny” ranna wraz z ratownikami została podebrana przez śmigłowiec, przeniesiona w dogodne do przyziemienia miejsce i po włożeniu na pokład przewieziono ją do szpitala. Cała trudna technicznie akcja ratunkowa trwała około 1 godz."

źródło 

Akcja ratunkowa TOPR na Zamarłej Turni, Tatry 2011

Tak jak już mówiłam: szacun.

Kozica tu, kozica tam

notka ze szczególnymi pozdrowieniami dla Karoli F. ;)

Ten rok, a przynajmniej sierpień obfitował w prawdziwy wysyp górskiej zwierzyny w Tatrach. Pomijając pojedyncze egzemplarze (nie)dźwiedzi, lisów i innych świstaków, to w ilościach niezliczonych, udało mi się upolować kozice. Chociaż równie dobrze mogli to być kozicowie, aczkolwiek pod ogon im nie zaglądałam.
Kozice mają to do siebie, że łażąc po wąskich graniach i stromych zboczach, w trawach i za skałami, ciężko jest je wypaczyć (czasami człowiek paczy i paczy, i nic). Tym bardziej, że najczęściej jedynym dźwiękiem świadczącym o ich obecności to ten, który wydają podczas przeżuwania sit skuciny czy innych pędów.

Internet bogaty jest w informacje z czego składa się zarówno koza zwykła, jak i kozica tatrzańska, więc pozwolę sobie w tym miejscu je ominąć, skupię się natomiast na miejsca, w których udało mi się je spotkać w tym roku. W sierpniu. W Tatrach żeby nie było. ;)

Pierwsze stadko udało mi się zobaczyć na północno-zachodnich zboczach Kopy Kondrackiej w drodze na Gejwont. Było ich niewiele, schowane w trawie, więc mój aparat (albo moje umiejętności) nie pozwoliły mi na zrobienie porządnego zdjęcia, którym mogłabym się chwalić.
Natomiast już kolejnego dnia idąc na Wrota Chałubińskiego, w Dolince za Mnichem - swoją drogą polecam tamto miejsce, bo o ile na Wrotach nie ma nic ciekawego, to Dolinka jest bardzo urokliwa - swoim widokiem, zaskoczyła nas (to znaczy mnie, półmęża i jednego gostka, którego spotkaliśmy po drodze) taka laska:

kozica rozkroczna

kozica pozująca

Idąc dalej, a właściwie już schodząc z Wrót i kierując się na Szpiglas kozic nie widzieliśmy. ;) Za to Schodząc do Doliny Pięciu Stawów, a konkretnie już w samej dolinie, na szlaku wypięło się na mnie coś takiego, tak zwany: kozi zad.

kozica widziana od tyłu

kozica profilowa

A dosłownie kawałeczek dalej cło na szlaku pobierały jej koleżanki.

Naprawdę w takich chwilach człowiek może poczuć się osaczony, tym bardziej że panie kozice nie chciały nas przepuścić.

kozica naskalna

kozica przydrożna

 Jak widać na załączonych zdjęciach, w górach spotkać można wiele odmian kozic ;)

Później również widzieliśmy stadka pasące się na zboczach i skaczące po pionowych prawie ścianach, jednak te spotkania nie były już tak efektowne.


K.

Jak złapać grzyba za 500zł...

...i zarobić jeszcze 300.
Wcale nie jest tak trudno, jakby to mogło się wydawać.
Miastowi i ci mniej, w soboty, szczególnie gdy pogoda sprzyja, a do lasu nie jest daleko (albo jest, tylko wtedy trzeba wstawać wcześnie, na co osobiście w życiu bym nie przystała), tłumnie gromadzą się na szosach aby zagłębić się w otchłanie borów i lasów w poszukiwaniu grzyba. Albo dwóch czy trzech.
Z powodu nadmiaru wolnego czasu, a może z powodu braku tego czasu i napływie ogromnej ilości roboty w domu oraz z chęci uniknięcia tejże roboty, udałam się z matulą i jej psiapisółą szukać muchomorów. Rzeczona psiapisóła wywiozła nas w las.
Jak się okazało, za daleko, bo ni stąd ni zowąd pojawił się pan leśnik z nadleśnictwa w asekuracji groźnego pana policjanta.
Standardowa formułka "leśniczy bal bla bla popełniła pani (bo mi przypadł udział w wyprawie jako kierowca) wykroczenie z artykułu tego i owego (hurra! mój pierwszy mandat!), za co grozi mandat w wysokości do 500zł (yyy.. nie hurra? zrzuta na mandat). Dokumenty poproszę".
Nie będę rozpisywać się na temat ilości, jakości i prędkości myśli/czynów których miałam zamiar się podjąć aby ewakuować się jak najprędzej i najdalej (teleportacja tym razem nie wchodziła w grę), w każdym razie mój urok osobisty [głupi uśmiech] i tekst Matuli pt. "i co my (3 baby w samochodzie) mamy teraz z panem zrobić?" zadziałały. Leśnik nie przyjął propozycji, zaczerwienił się tylko i dokonał poczuczenia. Uff.
Dziwnym trafem, wszystkie samochody w około również się zmyły.
Pozdrawiam pana leśniczego. :)

P.S: Jako typowe przedstawicielki populacji mieszczańskiej, nie miałyśmy zielonego pojęcia, że w tamtym miejscu, skoro nie ma szlabanu, znaku ani innych sygnałów na niebie i ziemi, że wjeżdżać dalej nie można. A droga szeroka.

w tym miejscu załączam co nieco swoich wynurzeń artystycznych

kto nie ma ochoty podziwiać, niech przewinie dalej ;)

grzyb

też grzyb

jeszcze jeden grzyb

i znowu...

już prawie ostatni grzyb

ostatnie 3 grzyby

Niestety, jak się okazało, los miał dla mnie przygotowany, jeszcze jeden kontakt z prawem.
Wracając już do domu, będąc bliżej jak dalej, na trasie, w korku, przesympatyczny pan Rosjanin, przytarł mi dupkę. TIRem.
Okej, mógł nie zauważyć jak zmieniał pas, ale ja już byłam kawałek przed nim - ewidentnie jego wina. W każdym razie, początkowo się migał (a przynajmniej z tego co zrozumiałam) potem chciał się dogadać, jednak nie na tyle coby pokryło choć połowę kosztów naprawy (wgnieciona blacha, zdarty lakier).
Jakimś cudem spod ziemi wyrosło dwóch funkcjonariuszy (no dobra, nie spod ziemi, tylko stali kilkaset metrów dalej, spisując protokół ze stłuczki przez którą zrobił się korek), którzy jak to stróżowie (?) prawa nieśli chęć pomocy biednym, uciśnionym i kobitom w samochodach.
W efekcie, każdy mniej (pan Rosjanin, że musiał płacić [lepsze to niż mandat], my że samochód ma zbitą dupkę), lub bardziej zadowolony (panowie policjanci w poczuciu spełnienia obowiązku) pojechał w swoją stronę).
Dobrze, że ten łikend się skończył.

Szarlotka making on

Tak jak obiecałam sobie we własnym niezależnym rankingu szarlotek tatrzańskich, spróbuję (dosłownie) rozgryźć z czego składa się ta szarlotka naj naj naj. Może prościej byłoby zapytać się sympatycznych pań w schronie jak one robią te cud-ciasto, ale ja nie miałabym potem tematu do wynurzeń na swoim blogasku.
Zdjęć z wypocin nie będę umieszczać, gdyż ponieważ osoba tak wielce uzdolniona w dziedzinie kulinarnej jak ja, potrafi źle zrobić babeczki z torebki. (nie pytajcie jak)

W każdym razie, oryginał królowej szarlotek wygląda tak:

A jak się robi?
Z tego, co udało mi się wywnioskować, oczywiście przy pomocy półmęża, który dzielnie rozgryzał szarlotkę na czynniki pierwsze, szarlotka składa się z.... jabłek ;) i kruchego ciasta.

Ciasto: (tutaj mogę trochę ściemniać)

mąka (3 szklanki)

1 niepełna szklanka cukru

2 całe jajka

3/4 margaryny

2 łyżeczki proszku do pieczenia

4 łyżki oleju

niepełna szklanka śmietany

Wyżej wymienione produkty należy zmieszać i zagnieść aż ciasto będzie gęste. W międzyczasie przy pomocy półmęża/męża albo innego ochotnika bądź ochotniczki, piekarnik nagrzać do temperatury 180'. Następnie podzielić zagniecione ciasto na dwie części (2:3), mniejszą z nich włożyć do zamrażalnika, a pozostałą wyłożyć blachę do pieczenia. Całość zapiec przez 10 minut.

Jabłka:

1kg jabłek 

cynamon

odrobina dżemu truskawkowego

100g cukru

cukier puder do posypania

Jabłka obrać i pozbawić gniazd nasiennych i pokroić. Podsmażyć z cukrem chwilę na patelni. W międzyczasie pomocnik wyjmie ciasto z piekarnika. Podniesie z podłogi, gdy upuści je z powodu poparzenia I i II stopnia i naniesie łopatką to, co się wylało.
Na upieczony spód rozsmarować cienką warstwę dżemu, wylać jabłka z patelni, całość posypać cynamonem. Na wierzch zetrzeć ciasto z zamrażalnika.

Całość piec około 45 minut w temperaturze 180', po upieczeniu posypać cukrem pudrem

voila.

Szarlotka ranking

Powracając do tematu górskiego, każdy szanujący się tatrołaz (ci mniej pewnie też) miał okazję/ochotę/przyjemność spróbowania tego co najlepiej smakuje po całym dniu ganiania za świstakami - to jest królowej szarlotki.
W moim osobistym, niezależnym, ale sumiennie i przeprowadzonym w terenowych warunkach rankingu tatrzańskich szarlotek, klasyfikacja wygląda następująco :

POZA KLASYFIKACJĄ

brak materiału badawczego (sierpień 2012)

Szarlotka Kondratowa 

(brak materiału badawczego, lub badanie przeprowadzono zbyt dawno temu)

Szarlotka Roztoczańska

Szarlotka  Kalatówiańska? Kalacka? z Kalatówek

MIEJSCE IV

Szarlotka Murowańska

MIEJSCE III

Szarlotka Chochołowska

Szarlotka Morskooczna

I w tym miejscu pewnie narażę się niektórym albo zostanę posądzona o bluźnierstwo ;) choć przyznam, że różnica pomiędzy nimi jest naprawdę niewielka

MIEJSCE I/II

Szarlotka Pięciostawiańska

MIEJSCE I

Szarlotka Ornakowa

Na szczególną uwagę zasługuje szarlotka przygotowywana przez (tak, w tym miejscu odkręcam ogromny słoik wazeliny) moją osobistą rodzicielkę (w tym miejscu go zakręcam) ALE...
pociapkane jabłka uniemożliwiają jej zdobycie miejsca I w rankingu (sorry Mamuś).

W następnych wypocinach postaram się rozgryźć przepis. o!

Poniżej powinno być zdjęcie szarlotki, ale była tak ciepła i pachnąca, że została zjedzona, zanim zdążyłam włączyć aparat.

Belfrem być II + humoru* kontynuacja

Słodzenia sobie ciąg dalszy. (TUTAJ słodziłam sobie dwa dni temu).

 Byleby nie dopadły mnie mdłości od takiej ilości cukru.

Taką oto piękną laurkę z okazji Dnia Komisji Edukacji Narodowej, znanym też pod bardziej prozaiczną nazwą - Dniem Nauczyciela, dostałam od dziewczynek z klasy 4. To znaczy, że chyba aż tak straszna nie jestem. ;) A przynajmniej nie aż tak, jakby to mogło się wydawać, lub miałam zamiar być.

Aczkolwiek jest to laurka przekłamana, bo ja na uczniów nie krzyczę. A przynajmniej nie za często i nie bez powodu ;]

Przy okazji sprawdzania kartkówek (dziatwa garnie się do zdobycia karty rowerowej, więc niech ma), natrafiłam na kilka perełek.
Polecenie wydawało się być proste:
Proszę wymienić (i opisać) 6 elementów omawianych na poprzedniej lekcji, z jakich składa się droga.
(jezdnia, pasy ruchu, pobocze, chodnik, droga dla rowerów, torowisko)
Umysły uczniów spłodziły rzeczy, które przeszły moje najśmielsze oczekiwania. A może to ja źle im powiedziałam na lekcji. Oceńcie sami:

Elementy drogi to:

schody - służą do wchodzenia do budynku,

trawnik - do zabawy

drzewo - do wchodzenia,

drzwi - do wejścia do budynku

Niby wyjaśnienie się zgadza, jednak nie daje mi to spokoju

 Pas startowy służy dla samolotów. Na drodze.

Coś dla miłośników kolejnictwa:

torownia

i te podobne

Z innych ciekawostek - elementem drogi jest 'pagurek'. 

Trawa też ma wiele zastosowań - i nie, nie chodzi mi o TE zastosowania ;]

       

Wszystko się zgadza :)

* Absolutnie celem tego posta nie jest ośmieszenie kogokolwiek, ani nabijanie się z boguduchawinnej dziatwy szkolnej, lecz jego celem jest kompletny brak celu.