Jarmark dominikański - Ruda nad morzem cz. I

I stało się: zamieniłam góry na morze. Na szczęście tylko chwilowo i na krótko. Cielęciem będąc, wysyłana co roku nad morze przez własną rodzicielkę, piasek i woda zaczęły wychodzić mi uszami do tego stopnia, że do tej pory całe wybrzeże omijałam szerokim łukiem. Moja niechęć do nadmorskich kurortów jest, czy też była równa tej ukierunkowanej na arbuzy i bigos.
Im bliżej drugiej osiemnastki, tym bardziej mi przechodzi.
I tak oto, z tą samą rodzicielką wybyłyśmy na cały intensywny* (jak dla niej) tydzień w pomorskie.
*Intensywność w tym przypadku oznacza częstotliwość i długość leżenia plackiem na plaży.

Kończąc ten przydługawy wstęp, chwalę się, że pomimo mojej niechęci do ludzi, tłumów i zbiorowisk ludzkich w postaci wszelakiej, pierwszy raz od bardzo dawna, znalazłam się w Gdańsku, w centrum jarmarku dominikańskiego, który rozpoczął się kilka dni temu i potrwa do połowy sierpnia.

Jarmark św. Dominka w Gdańsku

Jarmark dominikański w Gdańsku

Zrób sobie dżem... lub inną konfiturę

Uwielbiam lato!
I to bynajmniej nie ze względu na temperatury, bo tradycyjnie bywa za gorące lub za zimne ;)
Ale za ferie barw, zapachów i smaków, powszechny dostęp do warzyw i owoców, i bliskość bazarku. I kawałek Babcinej działki.
Ze względu na to, jak już chwaliłam się, że rezygnuję (przynajmniej po części) z tego co niezdrowe i biorę półprodukty w swoje ręce (do tej pory ogarniam coś takiego jak samodzielne pieczenie chleba), a może z powodu stetryczałości, wraz z panem mężem wzięliśmy się za robienie przetworów.
Nie miałam pojęcia że to proste jest - kuchnia cała, pan mąż zresztą też. I co najważniejsze - nie było dużo garów do zmywania :D
Tylko kocur zawiedziony, bo nic dla niego.

Jak Ruda na Giewont szła

Szła, i to nawet kilka razy.

Giewont

Mój pierwszy raz... na Gejwoncie

Bo musicie widzieć, że tych razów było kilka. Pierwszy - delikatnie mówiąc - był nieudany. Jak większość z pierwszych razów.
Będąc stuprocentową ceperką (gdzie wejście do schroniska uznawałam za wyczyn, a czasy przejść były dla mnie wzięte z kosmosu - żeby nie powiedzieć, że z d*py) wtoczyłam się na Kondracką Przełęcz w godzinach wczesno przedpołudniowych. I to był błąd, bo kolejka na szczyt zaczynała się od Wyżniej Kondrackiej Przełęczy (15' od tej pierwszej). W kolejce jak za PRL'u ustawiali się i starzy i młodzi, i w klapkach, sandałach i w wyczesanym górskich okryciu. Mężczyźni, kobiety, kobiety z dziećmi, kobiety z mężczyznami, mężczyźni z dziećmi z kończynami w gipsie... Po szybkiej kalkulacji, jeszcze szybszym krokiem zrobiliśmy odwrót i poszliśmy robić tłum gdzieś indziej.

Drugi raz na Giewoncie

Krzyż na Giewoncie

Był zarazem razem niezapowiedzianym i wyniknął z przedłużającego się wypadu na Ciemniak i Czerwone Wierchy. Na szczyt weszliśmy wraz z wybiciem godziny 18. Byłam ja, pan Luby i dwóch innych człowieków, bez których nie mielibyśmy zdjęcia pod krzyżem. ;)

Wówczas też zmieniłam zdanie co do Gejwonta - jest to naprawdę sympatyczna góra, o zmiennym terenie, ciekawa, miejscami trudnawa (mam na myśli wyślizgane przez tysiące par butów skały).

Z powodu swojej bliskości i jakby nie było, stosunkowo łatwego dostępu (nie, nie wjeżdża tam kolejka, jak niektórzy sądzą) - szlak prowadzący na szczyt Giewontu jest zniszczony i zanieczyszczony.

Do trzech razy sztuka - Ruda po raz trzeci 

od Doliny Małej Łąki

Ze dwa lata temu. Wzorem naszych doświadczeń wybraliśmy się dość późno, lecz nadal zbyt wcześnie (około 16), aby ominąć te tłumy walące na narodową górę Polaków. W zasadzie jedynym plusem tej wycieczki było napotkanie niedźwiedzia z małym dźwiedziem, prawie pod samym szczytem. Jednak i to spotkanie okraszone było burackimi okrzykami przerażonego na widok niedźwiedzia tłumu (patrz Mietek, niedźwiedź, dawaj aparat!)

Jak dostać się na Giewont?

Jest AŻ 5 (naciąganych :P ) sposobów, by dostać się na Giewont.

1. Z Kuźnic przez Halę Kondratową bezpośrednio na Kondracką Przełęcz - od wylotu doliny, większość trasy pokonuje się kamiennymi schodami. Łatwo, ale męcząco. Od Kuźnic dla normalnych - ze 3h drogi, dla pozostałych - ciut ponad 2 w jedną stronę

2. Czerwonym szlakiem z Doliny Strążyskiej - trudniejsza wersja ze względu na obsypujący się żwir pod koniec trasy i z tego co pamiętam - krótkie odcinki złożone z nachylonych prawie pionowo, ale w miarę dobrze wyżłobionych płyt skalnych.

Szlak na Giewont od Doliny Strążyskiej

3. Od Doliny Małej Łąki - żółtym - nie szłam.

4. Wjeżdżając na Kasprowy i odbijając na zachód. (bajecznie prosty)

5. Z Tatr Zachodnich idąc granią Czerwonych Wierchów. - jeśli ktoś lubi na długo.

W tym momencie, pisząc ten post, na światło dzienne wydobył się skrywany w podświadomości fakt, skąd się biorą te tłumy na Giewoncie. Tylko windy brakuje.

Giewont od Czerwonych Wierchów

Od Kondrackiej Przełęczy Wyżniej zaczynają się schody, a przy samym szczycie - łańcuchy, po których nie ma co ukrywać - większość tamtejszych turystów, nie ma pojęcia w jaki sposób się poruszać.

Poza tym, Giewont jest doprawdy nieodpowiednim miejscem dla japonek, klapek, czy nawet adidasów, które nie mają bieżnika, to nie rewia mody, zostaw Conversy w domu. To nie łańcuchy są "groźnie" - przecież ich zadaniem jest ułatwienie wejścia na szczyt, a skała, która aż lśni od wyszlifowania. Jak głupota ludzka. Nie raz widziałam zapłakane dzieci, które nie chciały wchodzić wyżej. Nie raz widziałam zakrwawione kolana "bo się noga omskła", nie raz widziałam ludzi schodzących/wchodzących!!! na czworakach, bo wysoko. Nawet raz (o niebiosa!) widziałam bardzo młodego człowieka z ręką w gipsie, bo przygłupi tatuś zaplanował małą wycieczkę.

Na zakończenie

Podsumowując, wbrew wszelkim obiegowym opiniom o Giewoncie, szczyt jest sympatyczny. To ludzie tworzą klimat w górach, a ze względu na ulokowanie Giewontu, i tłumach naprawdę przypadkowych turystów - jest jaki jest. A jest zaśmiecony, zatłoczony, wyślizgany przy wierzchołku.

Przy niewielkiej liczbie turystów - bardzo zróżnicowany, z ciekawym widokiem na Zakopiec i szansą spotkania dźwiedzi i kozic. Bez kolejek i bez strachu, że ktoś zepchnie w przepaść.